19 januari – 3 maart 2025
Op reis met Sacha en Jeroen
Nog steeds in El Chalten
We blijven nog een aantal dagen in El Chalten. Sacha en Jeroen komen na een dag ook aan met hun Mercedes en we spreken af gezellig een tijdje samen te gaan reizen. Nou, dat werd best wel een lang tijdje! We kunnen het erg goed met elkaar vinden en hebben heel veel lol. Zij hebben ook jaren met hun kinderen gereisd maar dan op zee. Dat schept een band.
Ik werk nog een dag en Bien gaat samen met Sacha en Jeroen een mooie wandeling maken in het nationale park. Akkie en Arend zijn er nog en ook Reiner en Sandra uit Oostenrijk met hun Unimog. We hebben met zijn allen een gezellige tijd, we borrelen, barbecueën en genieten van de mooie omgeving.
Na een paar dagen rijden we samen met Jeroen en Sacha naar het noorden. Wij rijden meestal niet letterlijk samen maar houden via de app contact met elkaar. Wij nemen nog een paar Amerikaanse lifters mee naar het eerste kruispunt op de Ruta 40, een kilometer of 120 of zo verder. Ze waren ‘very impressed’ van onze ‘rig’. Verderop nemen we nog een lokale lifter mee die zijn vrouw 70 kilometer verderop had achtergelaten met een kapotte auto en nu aan het terugliften was met een vervangend onderdeel. De auto staat er nog en gelukkig zit zijn vrouw er ook nog in. ‘s Avonds parkeren we de trucks aan de Rio Chico. We worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang.
Prehistorische handjes en vluchten in de nacht
We rijden de volgende dag naar de Cueva de las Manos “grotten met de handjes” en doen daar een wandeltour om deze bijzondere grotschilderingen te zien. De grotten bevatten schilderingen uit de periode van 7.300 tot 700 v.Chr. Honderden afbeeldingen van handen in verschillende kleuren, en dus verschillende periodes, afgebeeld op de wanden. Er zijn ook afbeeldingen van dieren te zien en veel afbeeldingen van de jacht. Echt indrukwekkend!!
Op weg naar Perito Moreno nemen wij de 4×4 afsnijroute. ‘Jeroen en Sacha durven het met hun alleen achterwiel aangedreven truck niet aan omdat er een groot bord ‘Solo 4×4’ bij staat. Het 4×4 solo leek ons achteraf een beetje overdreven maar het was wel heel erg steil. ‘s-Avonds in Perito Moreno ontmoeten we André en Gerrie die we uit Nederland kennen. We wisten dat onze routes elkaar zouden kunnen kruisen dus hielden we elkaar in de gaten via Polarsteps. Zij reizen een iets van een maand met een huurauto door dit deel van Chili en Argentinië. Met zijn zessen eten we bij de pizzeria. De trucks staan aan de overkant van de straat en André en Gerrie slapen in het naastgelegen hotel. Het is een gezellige avond maar we kijken wel een beetje vreemd op als er steeds meer geluidsapparatuur de pizzeria wordt ingedragen.
Als we op bed liggen gaat de volume knop van de muziek in de pizzeria / annex nachtclub steeds een stukje harder. Om half twee is het een gedreun van jewelste, we kunnen echt niet slapen. Jeroen en Sacha slapen er min of meer doorheen en Andre en Gerrie doen geen oog dicht tot vier uur ’s morgens. We leren blijkbaar niet van onze fouten. Les één in het grote overlanders handboek voor Zuid-Amerika: kampeer niet in het centrum van een dorp/stad in het weekend!
We appen Sacha en Jeroen dat we ergens anders gaan staan en rijden midden in de nacht weg van de herrie. Bij een meertje een paar kilometer verderop vinden we een prima plek en kunnen gelukkig nog een paar uur lekker slapen.
Van Perito Moreno rijden we zo’n 40 km naar het Nationaal Park Patagonia aan het meer Lago Buenos Aires. We blijven daar twee nachtjes staan op de camping. Er zijn vijf asado (barbecue) plaatsjes met stromend water. We maken heerlijk eten op de barbecue en de volgende dag is het wasdag! Heerlijk weer schoon beddengoed! Ik heb de remmen van Kasa weer gesteld en ook de handrem doet het nu weer uitstekend! Wel zo fijn op de steile wegen die weer gaan komen.
Pech op de Carretera Austral
De grens met Chili is maar een klein stukje rijden vanaf deze plek, we nemen nog een paar lifters mee die een hele lange wandeling gaan maken. We krijgen echt een hele grondige controle op groenten, vlees en zuivel. Overal werd met een zaklamp gezocht. Zelfs de oven, die op zich al verstopt zit bij ons, moest ook open en daar bewaren we alle zaden en pitjes om granola te maken. Gelukkig hadden we net granola gemaakt waardoor alleen het zakje lijnzaad open was. Dichte zakjes met kokosrasp en zonnebloempitten mochten we houden. Gelukkig hadden we de zelfgemaakte yoghurt, vlees, groenten en fruit goed verstopt en hebben ze die niet gevonden. De volgende keer toch maar zorgen dat we iets minder van die spullen hebben! Gedoe!
Na de grens doen we met zijn allen boodschappen bij een kleine supermarkt. Chili is toch wel een stukje goedkoper dan Argentinië. We vervolgen onze weg over een gravel weg rond het meer. We hebben een geweldig uitzicht. Aan het einde van de dag zien we een mooi plekje bij de rivier. Wij rijden met Kasa naar beneden om te checken of Sacha en Jeroen daar ook kunnen komen. Het is wel te doen denken we. Het gaat ook goed totdat Jeroen zich bijna vastrijdt op het grint langs het water. Oef, dat ging maar net goed. Wat een fijne plek! ’s Avonds groot vuur en braai. De volgende dag nog wat rondgelopen. Sacha heeft nog staan vissen….maar helaas niets gevangen.
De volgende dag slaan we rechtsaf op de beroemde Carretera Austral, Ruta 7. Dit is de beroemde autoroute in het zuiden van Chili, grotendeels onverhard (ripio) en voor veel mensen een reisdoel op zich. Ruta 7 begint iets verderop in het zuiden in Villa O’Higgins en eindigt in Puerto Montt, ruim 1200 kilometer naar het noorden.
We rijden al een paar uur over de prachtige, af en toe ruige, gravelweg naar het noorden als ik opeens merk dat het koppelingspedaal levenloos op de vloer van de cabine ligt. Daar staan we dan op een helling, we kunnen niet meer ontkoppelen en dus niet schakelen. Geen beste plek om stil te staan. Jeroen stopt even later achter ons en zet ook zijn alarmlichten aan. Ik duik onder de cabine en zie meteen het probleem. Een metalen kogelgewrichtje van de bediening van de koppeling heeft het na veertig jaar begeven. Van het kommetje is een klein stukje afgebroken en daardoor kan het kogeltje er met trillen net uit schieten. Met wat moeite krijgt ik het weer in elkaar. We kunnen weer rijden maar het is natuurlijk niet echt gemaakt. Ik probeer niet (te veel) te schakelen en we hobbelen rustig in de derde versnelling naar de bewoonde wereld. Zo komen we aan in Puerto Rio Tranquilo waar we in de hoofdstraat parkeren voor de nacht. Het is een leuk klein toeristisch stadje aan een groot meer en er staan hier wel meer campers geparkeerd. Samen met Sacha en Jeroen gaan we ’s avonds eten in het restaurant aan de overkant van de straat. We dachten dat wel een zalmpje verdiend hadden maar het viel nogal tegen. Visje was droog maar nog wel eetbaar maar de hele aankleding en bijgerechten er omheen waren ver onder het niveau dat we inmiddels gewend zijn van Bien en Sacha.
De volgende ochtend vind ik iemand die het kommetje weer dicht kan lassen. Het kogelgewrichtje functioneert weer voldoende (zou achteraf blijken). Pas aan het einde van de Carretera Austral, in Puerto Montt, ruim negenhonderd kilometer verderop kunnen we een nieuw onderdeel kopen. ’s Middags gaan Jeroen en ik nog een wandeling maken naar een uitzichtpunt boven Puerto Rio Tranquilo.
Meer met marmeren kathedralen
Puerto Rio Tranquilo is vooral bekend als startpunt voor het bezichtigen van de marmergrotten waar je alleen met een boot heen kunt. Nou dat gaan wij dan ook maar doen en eerlijk is eerlijk, het was echt de moeite waard. Het tochtje over het meer was op zich al een belevenis. Het woei best hard (bijna te hard) en het polysterbootje met een flinke buitenboordmotor stuiterde met een rotgang over de golven. Met als gevolg een nat pak natuurlijk. De marmergrotten, door golven uitgesleten kalkformaties, zelf lagen gelukkig wel op een beschutte plek. We waren wel de laatste die vertrokken maar we waren zeker niet de enigen daar. Het lag helemaal vol met bootjes.
En weer een hoogtepunt in de Andes
Na dit natte boottochtje rijden we in een uurtje of twee naar Villa Cerro Castillo. We hebben wat moeite om een mooi plekje te vinden voor de twee trucks maar uiteindelijk staan we op een fijn plekje, vlak bij een brug over een riviertje. Riviertjes uit de bergen zijn fijn om lekker te kunnen wassen. We zien een stel iets verderop die zichzelf er ook in wassen maar dat is ons toch echt te koud! Wij zijn (te) verwend met een warme douche in Kasa.
Jeroen en ik maken de volgende dag een schitterende hike naar Mirador Laguna Cerro Castillo. Het is een prachtige dag. We gaan eerst op onze vouwfietsen naar de ingang van het park en wandelen dan in uurtje of vijf naar een prachtig bergmeertje hoog in de Andes tussen gletsjers en bergpieken. En daarna in een uurtje of drie weer naar beneden terwijl de condors soms vlak over ons heen scheren.
Het wandelen bevalt echt heel goed en ook Jeroen is (weer) helemaal fit. Op de terugweg ontmoeten we een jong Nederlands stel, Casper en Robin, die drie dagen door het park gelopen hebben. We nodigen ze uit voor een biertje bij ons kampement, een paar kilometer verderop. Buiten in het zonnetje komen we bij en drinken een paar biertjes met zijn allen.
Sacha en Jacobine hebben een heerlijke maaltijd gekookt, er is meer dan genoeg en Casper en Robin eten ook mee. Ze zijn op een duizenden kilometers lange reis per mountainbike maar hebben deze driedaagse wandeltocht even tussendoor gemaakt. Daarbij valt onze fitheid natuurlijk in het niet.. Het wordt een gezellige avond. Ze eten minstens twee keer zoveel als wij maar later zouden we horen dat ze bij hun pension nog een maaltijd hebben gegeten😉
Stunning rivercamp
Als we de volgende dag weer verder rijden gaan we nog even groente en fruit kopen bij de lokale groenteboer die echt heel veel verschillende soorten groenten en fruit verkoopt, alles uit Chili vertelt hij trots. Door de uitgestrektheid van dit land, 4300 kilometer van noord naar zuid, groeit echt alles hier. Van mango’s tot appels.
We rijden naar Laguna Esponja (Sponsmeer) waar we een nachtje kamperen bij de plaatselijke speeltuin aan het meer. Ik moet in de ochtend werken en de rest geniet van de zon. Sacha is aan het vissen en we spotten een ijsvogel en onderweg weer Ibissen.
Daarna is het maar een klein stukje rijden naar een plekje dat we op IOverlander hebben zien staan met de naam: ‘Stunning river’. Het bleek inderdaad een supergaaf plekje te zijn. We blijven hier een paar dagen staan. Bien bakt broden op ons ‘poikie’ dutch oven) uit Zuid Afrika, we braaien wat vlees en Sacha probeert een forelletje te fly-fishen. Dat lukt nog niet maar we zijn wel heerlijk tot rust gekomen…
Hangende gletsjer
Ook mooie plekjes moet je weer verlaten na een tijdje. Er is nog zoveel meer moois te zien langs de Carretera Austral. Weer een prachtige route verder noordwaarts. Onderweg stoppen we nog even bij een kleine waterval. Wij zijn van plan vandaag naar de hangende gletsjer te gaan wandelen. Het is prachtig weer en we hebben gelezen dat je daar op de camping kon staan.
Maar als we aankomen bij de gate worden we teruggestuurd. Zowel de wandeling als de camping zijn volgeboekt voor vandaag. Online een ticket voor morgen gekocht en terug naar de Ruta 7 gereden naar een foodtruck die we waren gepasseerd. We hebben daar een hamburger gegeten en zijn daarna teruggereden naar een mooi plekje aan het meer om wild te kamperen. Wat later komen ook Jonne en Martijn, een jong Nederlands stel daar staan en zien we met zijn allen de zon ondergaan. Heel mooi. We eten daar buiten heerlijk zelfgemaakte soep.
De volgende dag mogen we wel door de gate en lopen we in de miezerregen naar boven naar de hangende gletsjer. Dat wil zeggen naar een uitkijkpunt waar vandaan je de hangende gletsjer kan zien, nog steeds kilometers verderop. Maar wat is het hier groen! Het is echt een regenwoud, alleen dan net tropisch. Het pad blijkt veel lastiger en langer dan we dachten. Overal enorme varens, hoge bomen, beekjes, blubber, gladde stenen, hoge opstappen, dood hout, etc. Vooral voor Sacha is het zwaarder dan verwacht. Maar met een door Jeroen gemaakte bamboe stok haalt ze het toch maar. Vanaf het uitkijkpunt is inderdaad een gletsjer te zien die een beetje ‘hangt’ boven het meer. Af en toe valt er een enorm stuk ijs naar beneden in het meer dat dan klinkt als een explosie in de verte, als zwaar onweer.
Alweer een topplekje: Rio Oeste
Na de hangende gletsjer rijden we weer naar een superspot dankzij IOverlander!! Een prachtig wildkampeerplekje aan een klein paadje langs een bergriviertje. Rio Oeste heet het. Het is een smal blubberig weggetje dat nog best spannend is zo aan het eind van de middag in de regen. Maar we vinden twee geschikte plekjes voor onze trucks. Het is hier prachtig!! We worden zo blij van rivieren en houtvuren.
’s Morgens heeft Bien een probleem…ze probeert uit bed uit te komen maar het lukt niet. haar rug zit vast en doet veel pijn. Spit? Ze had zoveel willen doen….ze doet nog wel een wasje en ik spoel het uit in de rivier en hang het op. Rest haar niets meer dan het innemen van paracetamol tabletten en in een stoel zitten en genieten van de omgeving, op zich geen straf. Na een paar dagen gaat het gelukkig weer wat beter. Het weer klaart de volgende dag helemaal op. We blijven hier twee dagen staan en koken en braden op een houtvuur. Ik ga zelfs nog even in het koude water om af te koelen.
Ferry avonturen
Een leuk onderdeel van de Carretera Austral is dat je een aantal ferry’s moet nemen. Er zijn domweg niet overal wegen in dit onherbergzame landschap van hoge beregen, ijskappen, gletsjers, diepe dalen, fjorden en meren. De ferry’s kun je online reserveren en dat blijkt ook wel nodig want het is nog volop toeristenseizoen. Met als wij reizen veel Chilenen momenteel naar het noorden omdat hun vakantie er op zit. We rijden een prachtige route via het mooie plaatske Chaiten naar Gelato Ganzalo waar de eerste ferry vertrekt. Onderweg zien we nog dorfijnen.
We hebben de pont van half negen geboekt, de enige pont waar nog plaats was voor twee vrachtwagens. Om half acht komen we er aan, dus ruim op tijd! Het stormt, regent pijpenstelen en het wordt snel donker. De afvaart wordt verplaatst naar half elf maar door de regen, wind en hoge waterstand ging deze ook niet door…
Daar staan we dan. Wij hebben Kasa, ons paleis, dus voor ons geen probleem. Maar met ons staan nog veel meer auto’s te wachten, gezinnetjes met kinderen, oudere mensen, etc. En die hebben geen bedje, keuken en toilet aan boord. Wij gaan eerst bij Jeroen en Sacha eten en zijn daarna gewoon naar bed gegaan. Pas de volgende dag rond het middaguur kunnen we de eerste pont op. Die vaart in een half uurtje naar de overkant en vanaf daar moeten we een kilometer of vijftien over het schiereiland rijden naar de volgende pont. Ook hier moeten we weer wachten maar het weer is inmiddels opgeklaard en ze varen nu wel.
We hebben geluk, we passen nog net als één na laatste op de pont. De klep kan maar net dicht achter ons. Het is een paar uur varen naar Hornopiren. Een mooie tocht door de fjorden. Onderweg zien we vele mooie groene bergen, kleine vissersdorpjes en drijvende zalmkwekerijen. Bij de zalmkwekerijen liggen vaak grote zeerobben te wachten op een makkelijk maaltje.
Na aankomst in Hornopiren rijden we een klein stukje door naar het vissersplaatsje Caleta Manzana. We vinden een mooi plekje aan een getijdestrand. De vissersbootjes liggen droog en op sommige vissersbootjes wachten grote gieren op een restje vis. Bij laag water kun je naar een eilandje verderop wandelen en dat gaan Jeroen en ik dan ook maar doen.
De volgend ochtend moet ik weer werken en wandelen Bien en Sacha ook naar het eiland. De boten liggen nog op het droge. Langzaam komt het tij op en komen de bootjes weer tot leven
Als ik klaar ben met werken eten we nog wat voordat we richting Puerto Montt vertrekken. Het is niet ver maar we moeten wel weer met een pont. Deze vaart echter veel vaker en hoeven we niet te reserveren. Als wij staan af te rekenen vertrekt de pont al met Sacha en Jeroen, die maar net iets eerder waren. Wij nemen een half uurtje later de volgende pont.
Boodschappen in Puerto Montt en Puerto Varas
In Puerto Montt gaan we eerst naar de onderdelen winkel voor een koppelstukje van de koppeling. Ik heb geluk!! Er wordt een laatje opengetrokken en voor 10 euro heb ik twee nieuwe kogelgewrichtjes. Handig dat deze Mercedes Bolneuzen nog tot een paar jaar geleden in Brazilië werden gemaakt.
We wilden eigenlijk op de camping staan maar daar vragen ze veertig euro per nacht voor en we hebben eigenlijk niets nodig. Sacha en Jeroen hebben alleen water nodig en dat vullen ze wel bij op de camping, tegen een flinke vergoeding.. We besluiten een eindje door te rijden. Onderweg kopen we nog een paar vissen en een stukje buiten Puerto Montt vinden we een leuk plekje aan zee. In de verte zien we de maan opkomen boven een vulkaan.
We eten gezellig met het uitzicht van een opkomende volle maan boven de besneeuwde top van de Osorno.
We hebben een lange dag voor de boeg met veel wachten. Eerst gaan we voor de zoveelste keer de ruit laten maken. Er wordt weer een gaatje in geboord om de scheur te stoppen. Volgende stop is de winkel waar ik gisteren Mercedes onderdelen kon kopen…uit voorzorg koop ik een nieuwe startmotor, zo van de plank!
Dan gaan we gezellig naar een accu boer omdat één van de huishoudaccu’s het heeft begeven en we met onze Starlink echt wel grootverbruiker zijn geworden. Twee gel accu’s rijker kunnen we verder opzoek naar een flexibel stuk voor de uitlaat dat lek is. Verbazingwekkend lukt dat ook nog! Moe maar voldaan rijden we nog langs de supermarkt om boodschappen te doen…geen pindakaas…morgen beter!!
Sacha en Jeroen zijn alvast naar Puerto Varas gereden en staan daar op de parkeerplaats aan het water. Wij schuiven erbij.
De volgende ochtend is Jeroen naar een super bakker geweest! Heerlijk brood. Ik moet nog wat werken dus Bien gaat met Sacha en Jeroen wandelen door Puerto Varas. Bij een overdekte markt vindt ze een heerlijke kaas en een grote pot pindakaas! In het dorp komen ze ook Sam tegen en hij maakt reclame voor zijn camping “Swiss Camp”. Het is nog niet af maar het is een mooie plek met water! Sinds drie maanden is hij eigenaar van een stuk bos aan de rivier. In ruil voor een goede review mogen we er zo lang staan als we willen. Dus tijd om weer een stukje verderop te kijken.
Swiss Camp onder de vulkaan
Het is maar een uurtje rijden naar Swiss camp aan de voet van de vulkaan Osorno. We bellen Sam die in de buurt woont en ons rondleidt. De reden dat het Swiss camp heet is omdat zijn voorvaderen uit Zwitserland kwamen. Zelf spreekt hij geen woord Duits. Het blijkt een best aardig plekje te zijn aan een beekje maar er is eigenlijk nog niets. Het is nog erg ruig. Er zijn een heleboel bomen gekapt en de grond is op veel plekken geëgaliseerd zodat er plaats is om te kamperen. Verder is er elektriciteit en staat er een waterton. Sam vertrekt weer, een hond blijft achter, maar die is niet van hem.
We parkeren de trucks en ruimen wat takken weg om rond te kunnen lopen. Zo hebben we gelijk hout voor het vuur. We maken vispakketjes in aluminiumfolie, gegrilde groenten en aardappelpuree met zeewier. Het is weer een top maaltijd! Het schuwe hondje noemen we Bobbie ( Bob Marley) vanwege zijn dreadlocks die Bien er heel graag uit wil knippen. Dat heeft tijd nodig want ze mag hem nog maar net een aai over zijn bol geven. We bakken weer brood doen de was en de Jeroen en ik zijn weer flink aan het klussen. Onder andere de uitlaat repareren en het onderdeel van de koppeling vervangen. Jeroen is druk bezig om zijn Starlink opnieuw te installeren met een aangepaste voeding. Jeroen en ik maken ook nog een wandeling in de omgeving. We hebben een gouden tijd. Koken veel op vuur en maken ‘s avonds kampvuur met nostalgische muziek, het is genieten.
We nemen met moeite afscheid van Bobbie (de hond). Het is niet gelukt om hem van zijn dreadlocks af te helpen. Meenemen is geen optie, hij komt de grens niet over, laat staan mee naar Nederland te nemen. Wij gaan vandaag de vulkaan Osorno op. Er is een weg omhoog omdat het in de winter een ski gebied is. Er zijn dus er zijn ook stoeltjesliften en daar maken we gebruik van. Toch lopen we ook een groot gedeelte tot aan de sneeuwgrens. Op weg naar beneden drinken we een biertje op de piste. We rijden dezelfde dag weer naar beneden en gaan overnachten op een strandje aan het meer, Puerto Fonk. Er staat een bord solo4x4 aan het begin van de weg maar deze keer durft Jeroen het ook aan. Geen enkel probleem, alleen een beetje steil. Wij rijden met Kasa echt het strand op maar dat doet Jeroen (gelukkig) niet. We eten weer gezellig samen en drinken een flesje wijn.
Forel op de braai en weer terug naar Argentinië
We willen eigenlijk naar de hotsprings van Puyehue. Als we daar aankomen blijkt het niet echt mogelijk daar te overnachten. De hotsprings zien er ook niet echt heel uitnodigend uit vinden we. Kleine modderige poeltjes in het bergbeekje met heel veel Chilenen er in. We rijden weer terug naar beneden en vinden een mooi plekje waar hetzelfde beekje in het meer uitkomt. Een prachtig plekje weer, we blijven hier twee dagen staan. Jeroen en ik wandelen wat in de omgeving, Sacha probeert te vliegvissen maar weer zonder geluk. En Bien krijgt zomaar een dikke forel van lokale vissers die meer succes hebben…! Kunnen we toch nog forel barbecueën! Heerlijk.
Op Stijn zijn verjaardag steken we de Andes weer over naar Argentinië. Geen hele hoge pas maar wel mooi. Wij moeten langzamerhand weer richting Uruguay gaan rijden en Jeroen en Sacha willen ook dit stukje van de Ruta 40 nog graag samen met ons doen. Daarna gaan ze weer terug naar Chili. De grens gaat ondanks de grote drukte vrij soepel en als we in Villa La Angostura een plekje gevonden hebben aan een meer is er zelfs nog ven tijd om een paar uurtjes aan het strand te zitten/liggen. Het is wel druk maar eigenlijk is dat ook wel weer grappig voor een keertje. Als de zon achter de bergen verdwijnt koelt het snel af en is iedereen snel vertrokken. We blijven met de twee trucks alleen achter op de boulevard.
Bosbranden
Bien voelt zich de volgende dag niet echt lekker. We halen geld bij de Western Union (altijd een gedoe) en doen wat boodschappen in het stadje maar Willem Alexander en Maxima ooit gelogeerd hebben. Ja, die zijn hier wel bekend hoor. ’s Middags maken Jeroen en ik een lange mooie wandeling in Nationaal park Arrayanes. Het schiereiland staat bekend om de arrayanes, blijkbaar een bijzondere en zeldzame boomsoort, meer een hele grote struik. We proberen op de terugweg nog een bootje te nemen maar dat blijkt belachelijk duur. Dan maar weer dezelfde route terug lopen. We hebben geen zin om weer op de boulevard te gaan staan en rijden begin van de avond nog door naar de Ruta 40 richting Bariloche. Het is al donker als we aankomen in Dina Huapi. We vinden gelukkig snel een rustig plekje aan het enorme meer.
Bariloche valt wat tegen. Het is erg toeristisch en ook omdat het weer niet meezit en Bien nog steeds niet echt lekker is zijn al we snel weer weg. Jeroen en ik willen graag nog een wandeling maken op een vulkaan en het plan is om de Cerro Tronador een stukje op te wandelen. Na een uurtje of twee rijden komen we aan bij de ingang van het park. Het regent een beetje. De parkwachters vertellen echter dat het park gesloten is vanwege bosbranden in de buurt. Moeilijk voor te stellen met dit weer. Maar als ik op Google Maps kijk zie ik inderdaad grote bosbranden in de buurt. Na een tijdje komen ook Sacha en Jeroen aan. Zelfs hier de parkingang mogen we niet blijven staan en er is dus geen andere optie dan terug richting Bariloche te rijden. Helaas.
Zevenmeren route
Na een overnachting op een prima plekje aan Lago Mascardi rijden we de volgende dag verder noordwaarts over de Ruta 40. Een prachtige route langs een rivier tussen mooie rotsformaties. We verlaten de Ruta 40 voor een verbindingsweg naar de Ruta de los Siete Lagos, een schilderachtige autoroute die de stadjes Villa la Angostura en San Martín de los Andes verbindt. Aan het meer Lago Traful gaan we voor de verandering eens op een camping staan. Dat is lang geleden! Maar we worden er niet echt heel gelukkig van en onze mede campingbewoners ook niet van ons als we ’s avonds de muziek iets te hard aan hebben staan. Tijd om weer te vertrekken.
We genieten van de prachtige weg en maken onderweg diverse kleinere en grotere wandelingen naar watervallen. In San Martín de los Andes staan we op een soort nomade kampeerplaats tussen Argentijnse busjes, bussen en oude vrachtwagens. Aardige mensen maar echt wel triest om te zien. Deze mensen zijn niet op vakantie zeg maar. Het is echter prima veilig en we slapen er goed. In het stadje gaan we ‘s-avonds uit eten en deze keer smaakt het allemaal echt supergoed. De super spontane en vriendelijke serveerster spreekt goed Engels maar heeft een stem als een kerel en daar moeten we erg om lachen. Vanaf San Martín de los Andes rijden we naar het nabijgelegen Lago Lolog waar we twee nachtjes op het strand staan. Jeroen en Sacha gaan voor het eerst hun opvouwbare kano testen.
Nog een vulkaan en afscheid van Sacha en Jeroen
Omdat vulkaan Tronador gesloten was gaan we nog één andere vulkaan proberen. Sacha en Jeroen zullen daarna terug naar Chili gaan. We rijden naar het Nationaal Park Lanin waar de gelijknamige vulkaan zich bevindt op de grens van Argentinië en Chili. Weer een joekel van ruim 3700 meter hoogte. Al met al maken we wel optimaal gebruik van onze Argentijnse jaarpas voor de nationale parken. We rijden het park in en vinden na een kilometer of vijftig rijden een mooie camping aan het water.
De volgende dag klaart het weer op, zoals we hadden gehoopt. Jeroen en ik vertrekken vroeg per fiets naar het kantoortje waar we ons moeten aanmelden. Het is weer een prachtige lange wandeling naar de basis van de vulkaan. Door vochtige regenbossen, langs bergbeekjes, bamboebossen, enorme varens, metershoge struiken, tot boven de boomgrens en uiteindelijk tot aan de eerste sneeuw. In totaal komen we maar een handjevol wandelaars tegen. In de verte zien we nog een enorme lawine. Maar goed dat we daar niet heen hoeven.
Moe en voldaan keren we terug bij de camping en gaan lekker douchen, eten en relaxen. De volgende dag luieren we nog wat rond en maken met zijn allen een wandeling in de nabije omgeving. We gaan we eten in het restaurantje van de camping. Ons laatste avondmaal zeg maar. Wij zijn de enige gasten op de camping en dus ook de enige gasten in het restaurantje. Het is best koud binnen en we moeten zelf het vuur in de haard aan de gang houden. Na lang wachten komt het eten, niet heel bijzonder maar het is wel erg gezellig.
Na bijna zes weken nemen we afscheid van onze reismaatjes Sacha en Jeroen met wie we een gouden tijd hebben beleefd en die we zeker ooit weer gaan zien. We kennen elkaar na vele gesprekken in de avonden in de truck, bij het kampvuur of de vele uren wandelen natuurlijk heel erg goed. We kennen elkaars kinderen, in het geval van Pieter en Janne ook live, elkaars levensverhaal. We hebben echt een klik met elkaar en dat gaat natuurlijk niet zomaar over. Zij hebben nog ruim een jaar in Zuid-Amerika voor de boeg en hopelijk zien we elkaar op onze volgende reis nog ergens. We gaan sowieso contact houden.
