8 januari – 19 januari 2025
Pieter en Kirsten reizen een stukje mee
Genieten in NP Torres del Paine
Op woensdagavond 8 Januari halen we Kirsten en Pieter op bij het vliegveld van El Calefate. Superleuk om elkaar weer te zien hier aan het andere eind van de wereld. Omdat de zon pas na 22.00 ondergaat rijden we alvast richting de grens met Chili, op weg naar Torres del Paine. Onderweg stoppen we nog bij een paar viewpoints en een verlaten politiepost. We hobbelen ruim honderd kilometer over een rupio piste naar de grens met Argentinië. De grens gaat net dicht als we aankomen en dus gaan we slapen op een zijweggetje vlak bij de grens. Pieter spot een vosje dat langs het beekje loopt.
We slapen allemaal prima wat vooral voor Kirsten en Pieter best spannend was want eigenlijk kennen we Kirsten nog helemaal niet zo lang. Alleen van een paar bezoekjes bij ons thuis.
De volgende morgen nemen we vlot de grens en rijden naar het park. We willen graag poema’s zien dus we stoppen bij een viewpoint over de rivier. Dezelfde plek waar we met Janne en Martijn een paar weken geleden waren. Daar zien we wederom helaas geen poema’s maar wel dat een ophangbeugel van de uitlaat is gebroken. Provisorisch hangen we hem weer op met wat ijzerdraad.
We parkeren Kasa bij Laguna Azul waar Kirsten en Pieter nog een wandeling naar een uitzichtpunt over het meer en Torres del Paine maken. Het is een schitterende zonsondergang waar de zon precies tussen de torens onder gaat. Bij het meer zien we guanaco’s, hazen en vele soorten vogels.
De volgende ochtend rijden we heel vroeg naar het begin van de trail waar we Bien achterlaten bij Kasa.
Pieter en Kirsten en ik maken de lange wandeling naar boven naar de Torres del Paine. Het weer is schitterend en we lopen vlot door. Door de drukte valt het soms niet mee ons eigen tempo te lopen. Wij lopen veel sneller dan de meeste mensen en moeten daarom steeds andere wandelaars inhalen. Van sommige mensen, mensen een kilo of vijfentwintig te veel wegen, vragen we ons echt af of die ooit de top en weer terug gaan halen in een dag… Wij zijn ook zo ongeveer de enigen die zonder van die van die uitschuifbare wandel stokken en high end kleding lopen. Die stokken kunnen mogelijk best handig zijn maar vrijwel iedereen hier heeft voor het eerst zo’n stok vast en weet niet hoe ze die moeten gebruiken. Regelmatig als ik iemand inhaal moet ik een stok ontwijken die de drager laat rondzwaaien of van een steen af laat glippen. Alleen het laatste stuk is steil en best lastig maar de beloning is wederom groot. Ondanks de drukte genieten we van het uitzicht over het gletsjermeer en de ‘torres’ en maken mooie foto’s. Helaas glijdt Kirsten op de terugweg uit op een grindpaadje en haalt haar been open. Van een voorbijganger krijgen we een pleister. Beneden bij Kasa wacht Bien ons op met een koud drankje en wat hapjes. Uit ervaring van een paar weken geleden weten we dat we hier niet mogen blijven staan en dus rijden we door naar Lago Grey waar je ook mag kamperen. Onderweg noch naar poema’s gezocht maar wederom niet gevonden. Wel kwamen we bij een uitzichtpunt een paar rangers te paard tegen. Ook een prachtig gezicht.
De volgende ochtend bij Lago Grey staan Karel en Ingrid opeens op de stoep. Via Polarsteps hadden ze onze positie gespot en even naar ons toe gereden met een huurauto van vrienden van hun. We drinken een koffietje en kletsen bij, gezellig!
Intussen maken Pieter en Kirsten een mooie wandeling naar Lago Grey. Ze spotten op de terugweg een hert. In Afrika zou je denken, och weer een impale of springbok maar hier zijn die dieren best zeldzaam…. Bien en ik gaan ook nog een stukje wandelen naar de plek waar ze het hert gespot hebben. En zowaar vinden wij het dier en maken een paar foto’s.
Rendezvous in Puerto Natales met de beste pizza’s van Chili
In de middag rijden we naar Puerto Natales. We willen op de camping overnachten waar we ook met Janne en Martijn met kerst hebben gestaan maar er wordt storm verwacht en de camping is volgeboekt. We staan die nacht naast de camping. Pieter en Kirsten vinden de volgende ochtend een fantastische bakker! Bakker Simon, jonge knul vol ambities. Heerlijk brood met walnoten, super!!
We zien op de Polarsteps app dat Sacha en Jeroen ook net aankomen, het wordt de vierde keer dat we elkaar treffen! Op aanraden van Karel proberen we met zijn allen we luxueus gaan lunchen bij ’the Singular’. We treffen het niet, je moet van tevoren reserveren. Wel kunnen we het museum van deze oude wolfabriek bekijken! Prachtig en fotogeniek met al die oude machines!
Ondertussen hadden we alleen nog niet geluncht…we rijden terug naar Puerto Natales naar bakker Simon die voor ons pizza’s bakt!!! De lekkerste, echt super!! We schrijven een recensie voor hem op IOverlander zodat meer reizigers hem kunnen vinden. Die nacht slapen we aan de boulevard en kletsen bij met Sacha en Jeroen.
Terug naar het krakende ijs in Argentinië
In Puerto Natales drinken we nog een koffietje bij een leuk restaurant waar ook een winkel zit. Ik koop een leren gauchohoed en Bien een nieuwe tas van hetzelfde tuigleer. Vandaag gaan we weer terug naar Argentinië de grens over.
Voor de derde keer over de slechte maar aanzienlijk kortere rupio piste naar Calafate. Dit keer blijft de uitlaat er netjes onder hangen. Pieter en Kirsten zitten op een strak schema dus de tourbus stopt maar even kort in El Calefate. Bij een parkeerplaats aan het meer zien we nog kitesurfers in actie, se sport van Kirsten.
We rijden door en staan die nacht 6 km voor de ingang van het nationaal park Perito Moreno. Pieter en Kirsten spotten nog een stinkdier als ze met zonsondergang een ommetje lopen. De volgende ochtend vroeg rijden we het park in en smokkelen net als de vorige keer ditmaal Pieter en kisten achterin mee. De gletsjer blijft indrukwekkend! Het geluid als er een stuk afbrokkelt klinkt als onweer. Als we weer op de parkeerplaats staan komt er een vosje uit een plas water drinken.
IJskoud water en guanaco’s in hekken
In El Calafate doen we nog boodschappen en tanken vol voordat we richting El Chalten rijden. Het is al wat later op de dag en we besluiten wild te gaan kamperen aan de noordkant van het Argentino meer. Ondanks dat het water ijskoud is wordt er gezwommen (de helden!!)
We hebben een gezellige avond. De volgende ochtend wordt er weer een duik genomen voordat we weer vertrekken naar El Chalten. Onderweg zien we veel levende maar ook veel dode guanaco’s die over de hekken hadden willen springen maar met hun poten verstrikt raakten. Pieter googelt en vindt zelfs een scriptie van iemand die op dat onderwerp is afgestudeerd. Helaas is er nog niets gedaan om de hekken te verbeteren voor guanaco’s.
Wandelen in NP Laguna de Los Tres
In El Chalten hopen Kirsten en Pieter een leuk plekje te huren voor een paar dagen maar de prijzen vallen vies tegen. Het is hier echt heel duur.
We besluiten om maar gewoon weer met zijn vieren in Kasa te slapen en een keer lekker uit eten te gaan. Voor campers is er een eenvoudige maar gezellige gratis camperplek aan het begin van het dorp. Er is een eenvoudig toiletje waarvan ik de deur nog repareer die er uit gewaaid was. Op de camperplek komen we Akke en Arend tegen die we al sinds het begin van de reis niet meer gezien hebben. Ook heel ervaren reizigers, net als wij ook veel gereisd in Afrika. We kennen hun ook al van vele jaren, tijd voor een biertje natuurlijk.
Kirsten en Pieter lopen de volgende dag naar Laguna de Los Tres waar Martijn, Janne en Kees ook heen zijn gelopen. Het is een pittige wandeling van zo’n 30 km met 750 hoogte meters. Het weer was boven omgeslagen en ze waren nog bijna onderkoeld geraakt. Moe maar voldaan komen ze terug.
De dagen daarna lopen Pieter en ik nog een prachtige lange wandeling naar Loma del Pliegue Tumbado. Kirsten en Pieter wandelen ook nog in de buurt. Op zaterdagavond gaan we gezellig uit eten bij een restaurant dat ook zijn eigen bier brouwt.
Zondag vertrekken Pieter en Kirsten met de bus naar het vliegveld van El Calefate. Zij vliegen naar Mendoza, o.a. om daar nog te gaan kitesurfen, wij doen het wat rustiger aan.
