07 Argentinië en Uruguay

Weer met zijn tweeën

Na ons afscheid van Sacha en Jeroen is het wel even wennen. Voor het eerst sinds Ushuaia weer helemaal alleen! Maar ook wel weer even lekker om nog een paar weekjes samen te reizen. We willen de Ruta 43 gaan rijden een paar honderd kilometer verder naar het noorden langs de Ruta 40. Het landschap wordt weer droger en langzamerhand wordt het ook warmer. Onderweg stoppen we bij een Christelijk bedevaartsoord waarvan we denken dat het misschien wel een prima overnachtingsplek zou kunnen zijn. Het blijkt echter nogal populair en we vermoeden dat dit in de avond niet minder zal worden. Intussen is er een meisje aan komen lopen die vraagt of we een fietspomp hebben. De band van haar scooter is leeg. We hebben natuurlijk een compressor op de vrachtwagen en ze komt even later al duwend de scooter brengen. Bij het oppompen blijkt al snel dat de band zo lek is als een mandje. De dame blijkt goed voorbereid met haar Chinese scooter (ze moet nog ruim honderd kilometer rijden) en heeft zelfs een reserveband bij zich. Maar geen gereedschap. Nu wissel ik ook niet dagelijks binnenbanden van scooters maar met mijn gereedschap lukt het na een tijdje wel om de achterband er uit te sleutelen en de kapotte binnenband er uit te halen. Echter, de reserve binnenband die ze bij zich had blijkt echter helemaal niet te passen! Wat nu? Een Argentijn biedt haar aan met zijn autootje naar de dichtstbijzijnde stad, Zapale, te rijden om een binnenband te gaan zoeken. Wij blijven wel wachten bij haar scooter en al haar spullen. Ze vertrouwt ons helemaal en dat is hier ook heel normaal volgens mij. Mensen zijn echt enorm goed van vertrouwen en bereid om te helpen. Daar kunnen we in Europa nog wel wat van leren! Na een klein uurtje komen ze terug met zowaar een volle achterband. Ik monteer de band weer. Zij kan verder en wij vertrekken ook maar.

We overnachten op een gratis camping in het stadje Zapala iets verderop. We kletsen hier nog wat met een stel Argentijnen die met hun camper en trailer met boot op weg zijn naar hun stukje grond. Naast dat van familie van Maxima zeggen ze.

Nog één keer de Andes in

De volgende dag rijden we verder noordwaarts. De lange broeken kunnen sinds lange tijd weer uit, heerlijk! Bij Chos Malal slaan we linksaf. In het dorp tanken we alles vol, vullen ons proviand aan en gaan de Ruta 43 op. Het plan is deze uit te rijden en dan via een bergpaadje doorsteken terug naar de Ruta 40. Een uurtje verder rijden, nog steeds asfalt, vinden we een mooi plekje een stukje van de weg af om te overnachten. We drinken een sundowner op ons plateau en toasten op het leven. Wat een prachtige omgeving!

Na een tijdje stopt het asfalt en begint de rupio, een onverharde weg maar o zo mooi! We genieten en rijden langs hele mooie rotsformaties. Steile wegen, haarspeldbochten en af en toe door het water omdat we te zwaar zijn voor de brug, of omdat de weg gewoon door het riviertje gaat. Rond lunchtijd nemen we een korte detour naar een vallei met puntvormige rotsformaties die heel erg doen denken aan Cappadocië in Turkije. Geweldig. We wandelen er een uurtje rond, helemaal alleen.

Badderen en werken bij hotsprings en geisers

We eindigen de rit van deze dag bij een natuurlijke warme bron! ’s Avonds helemaal alleen onder een ongelofelijke sterrenhemel genieten in het warme water van een klein poeltje vlak naast Kasa. De gedachte dat je hier vrijwel helemaal alleen bent maakt het echt zo bijzonder.

De volgende ochtend moet ik wat werken. De Starlink gaat aan en Bien gaat lekker terug in het warme water. Het is wel vol te houden zo! Na de lunch vertrekken we naar een andere vallei met een warme rivier en geisers. We genieten enorm van de wandeling en ik ga nog even badderen in het warme riviertje. Hierna vervolgen we onze weg met haarspeldbochten en smalle richels. Kasa doet het fantastisch!

Eindpunt bij laguna, we moeten weer terug

Aan het eind van de dag komen we aan bij Laguna Varvarco Tapia. We zijn inmiddels ook wel wat geklommen en het wordt wat kouder. Alweer een prachtige zonsondergang aan een prachtig meer waar we moederziel alleen staan. Als we vandaag vijf auto’s zijn tegengekomen is het veel.

De dag erna is een klein stukje rijden naar het eindpunt van de Ruta 43 bij het iets hoger gelegen Laguna Varvarco Campos.

Omdat we wisten dat het een dag slecht weer zou worden, zouden we naar deze plek rijden om daar een dag te staan. We komen net voor de regen aan bij de laguna. Een werkelijk prachtige plek. Er staat al een Duitse overlandtruck. We maken kennis met Udo, hij staat hier al zes dagen. Hij was net als wij van plan het bergweggetje verder te rijden maar hij heeft met de rancher gesproken over de conditie van dat paadje. We hadden onderweg de twijfelachtige brug al gezien waar we over zouden moeten, maar dat was het probleem niet volgens Udo. Udo was de dag er voor op zijn motor al zestig kilometer verder gereden en de weg wordt gewoon te smal, te steil, met te grote stenen. We moeten dus terug via dezelfde weg….terug naar de hotsprings (!)

Terugrijden is ook geen straf

We wachten het slechte weer op ons gemak af, tussen de buitjes door een beetje wandelen in de omgeving. Bien bakt brood en maakt yoghurt…morgen weer een dag!

De tweede ochtend is het prachtig weer. Het meer is glad als een spiegel. We nemen afscheid van Udo die hier waarschijnlijk nog wel zes dagen blijft staan. Zoveel tijd hebben wij niet, wij gaan verder.

De weg terug gaat niet echt snel. De weg is slecht, maar dat wisten we al. Onderweg komen we meerdere Gaucho’s tegen met enorme kuddes. Het grappige is dat alles door elkaar loopt. Paarden, koeien geiten schapen en dan meestal nog een groep honden. Het geeft een prachtig beeld. We zagen ook een keer een Gaucho te paard zonder honden met een paar honderd beesten…helemaal onder controle, tenminste zo leek het!

Onderweg bezoeken we nog meerdere hot springs. We slapen weer bij het plekje van de vorige keer waar we ook ‘s avonds laat nog in de hotspring kunnen. We voelen ons verwend met zoveel natuurschoon!

Na twee dagen rijden we rond zes uur ’s avonds Chos Malal weer in. De vorige keer konden we hier prima boodschappen doen maar het is nu zondag en alles is dicht. We rijden dus maar door de Ruta 40 op naar het noorden. Na een kilometer of tien zien we een klein weggetje naar rechts wat we aan paar kilometer op rijden. Prima plek voor de nacht.

Broodjes bakken onder de vulkaan

Aangezien we geen brood konden kopen maakt Bien weer brooddeeg zodat we morgen brood als ontbijt hebben. We eten pasta met courgette. Na het eten wil Bien de gerezen bolletjes brood bakken maar de oven doet het niet? Het gas blijkt op… Tja, we hebben wel een camping gasje maar daar doet de oven het niet op. We maken een kampvuurtje, kneden het deeg nog een keer en uiteindelijk bakken we het brood in de ‘Dutch oven’, een gietijzeren pan met deksel.

Het duurt even maar dan hebben we wel lekker brood! Zelfgemaakt brood mag best een zwart randje hebben. De maan staat aan de sterrenhemel, dit soort momenten moeten we koesteren!

De volgende twee dagen rijden we verder naar het noorden. De RP40 is hier adembenemend mooi. Meestal redelijk asfalt maar af en toe ook een lang stuk gravel. Vinden wij helemaal niet erg. Het geeft toch een beetje ander gevoel aan het reizen. Onderweg overnachten we nog bij een prachtig plekje in een vallei aan een riviertje.

De volgende El Nilhuil waar we op het strand van het gelijknamige stuwmeer staan. Kunnen we weer eens de 4×4 testen. Hij doet het nog prima. Er staan verderop meer campers op het strand, sommige hebben motorfietsen bij zich waarmee ze door het duingebiedje crossen. Zonsondergangen blijven prachtig, ook hier genieten we weer volop.  

Wegversperringen en gasfles vullen

Vanaf hier willen we eigenlijk via RP173 door de kloof naar San Rafael rijden. We hadden al gelezen dat hier flinke overstromingen waren geweest en de weg onbegaanbaar was geworden maar omdat we geen borden zien dat de weg afgesloten is wagen we het er toch maar op. Na een stuk of wat haarspeldbochten wordt de weg wel heel slecht en iets verderop is de weg vrijwel verdwenen. We komen een ploegje landmeters tegen die schade aan het opmeten zijn en ze vertellen dat we echt terug moeten. Met een beetje moeite kunnen we gelukkig keren. Je vraagt je dan wel af waarom de weg niet afgesloten is bij het begin. Een bordje of zo zou voldoende zijn. Maar helemaal niets. Iedereen weet het blijkbaar gewoon.

Via een omweg rijden we naar San Rafael, een best grote stad. We gaan maar gelijk naar de ‘gas handel’ waar we onze gasfles willen vullen. Tot half vijf zijn ze nog gesloten zoals zoveel winkels hier en het is nu half drie.

We parkeren in de straat en we gaan eerst maar eens een lunch klaarmaken. We hebben nog een stuk stokbrood en we bakken een omelet. Hoewel we niet lang meer in Argentinië zullen zijn hebben we nog wel wat contant geld nodig, bijvoorbeeld om te tanken. Bij de Western Union kun je geld naar jezelf overmaken voor een gunstige koers, dat gaan we dus doen. Vaak lukt dat niet maar vandaag hebben we geluk en hebben we weer genoeg geld. We rijden nog naar het centrum en bezoeken de kathedraal en het plein voordat we weer terug rijden naar de ‘gas handel’. Hoewel er stond dat ze om half vijf open zijn is de betreffende meneer er pas om half zes. Ik heb gelukkig een adapter bij me en de gasmeneer giet een Argentijnse fles over in onze gasfles. Hier ziet er allemaal niet heel veilig uit, ik blijf maar op een afstandje, maar gelukkig hebben we weer gas!

We rijden de kloof in, nu vanaf het noorden. Het is een mooie canyon met een rivier vol stroomversnellingen waar je kunt raften. Dat ziet er leuk uit en we besluiten dat morgen ook maar eens te gaan doen. Bij een stuwmeer met een imposante dam halverwege de kloof overnachten we op een viewpoint .

Wij gaan raften!

Christian is onze stuurman. We hebben een gezellige geheel Argentijnse crew en dus ook veel lol! Het is niet echt heel spectaculair maar wel net spannend genoeg om het leuk te maken. De omgeving is prachtig, de zon schijnt. Kortom het was geweldig leuk om te doen!

Na het raften rijden we naar een bodega om wijn te proeven. Helaas is deze dicht, maar het restaurant er tegenover is wel open en serveert dezelfde wijnen. We bestellen er een borrelplankje bij waar we de komende twee dagen nog van kunnen borrelen! Het is hier heel gewoon om hetgeen je niet op hebt mee te nemen.

In San Rafael gaan we twee nachtjes op een camping staan. Af en toe is dat ook wel handig. Klusjes aan de auto doen, kleren en beddengoed wassen, etc.

Naar Rosario over de pampa’s

Vanaf San Rafael rijden we in twee dagen bijna 900 kilometer naar Rosario. Een flinke afstand maar de wegen zijn vlak, recht en redelijk goed. Geen snelwegen natuurlijk maar ook niet heel druk. Schiet meestal best op. We zien veel Mercedes bolneuzen rijden en we krijgen ook erg leuke reacties op die van ons. We zien onderweg veel landbouw, eerst nog druiventeelt maar later voornamelijk soja, tarwe en maïs. Eindeloze akkers met tussendoor soms ook koeien.

Het was weekend toen we in Rosario aankwamen en aan de rivier was het erg druk. Met wat moeite vinden we een rustig plekje aan het eind van de boulevard. De halve stad is aan het vissen, barbecueën in het park of gezellig met de kinderen aan het spelen. Iedereen drinkt mate ( een soort sterke kruidige thee) en heeft een thermoskan bij zich. Er zijn veel kraampjes met zelfgemaakte spulletjes en in een loods zien we een expositie van kunst. Erg leuk allemaal!

Als e bij Kasa terugkomen worden we gewaarschuwd dat we recht voor een nachtclub staan die pas om twaalf uur ‘s nachts open gaat en gegarandeerd heel veel herrie maakt en lawaaiig dronken publiek aan trekt. Geen best plekje dus. We starten de auto en parkeren een paar honderd meter verderop aan de boulevard waar meer campers staan.

Zeehavenstad zonder zee

’s Avonds gaan we heerlijk uit eten in een mooi gelegen restaurant met een mooi uitzicht over de rivier de Parana. Aan de overkant is niets lijkt het, een groot moeras. De Parana is een gigantische rivier, gevoed uit het Amazone bassin duizenden kilometers verderop en ver landinwaarts bevaarbaar voor zeeschepen. Er liggen diverse zeeschepen voor anker. De volgende ochtend is het zondagochtend en zijn tot onze verassing de wegen in het centrum afgezet. Alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers! Het is eigenlijk wel een mooie gewoonte, de straten zijn even alleen voor je plezier. Veel mensen zijn aan het joggen. Om één uur mogen we weer rijden. We bezoeken nog even het verderop gelegen Museo de Arte Contemporáneo de Rosario dat in een oude prachtig beschilderde graansilo zit. We zijn vrijwel de enige gasten, het is erg warm. In het museum ontmoeten we nog een Spaanse vrouw die hierheen geëmigreerd is. Van boven af hebben we een mooi uitzicht over het oude spoorwegemplacement. 

Door de moerassen naar Uruguay

Via een enorme brug steken we de Parana over en rijden bijna honderd kilometer over een hoge dijk in een moerassig overstroomgebied met kreken. Zo moet Nederland er een paar duizend jaar geleden ook uitgezien hebben denk ik. Af en toe een lange brug om het water door te kunnen laten.  We slapen nog één nachtje in Argentinië in het stadje Gualegay. Het is mooi weer en zondag eind van de middag en dus rijdt iedereen hier volgens Zuid Amerikaanse gewoonte stapvoets rondjes door het dorp. Niet wandelen dus, maar met de auto, raampjes open, muziek soms hard aan, mate en een thermosfles bij de hand en kijken en bekeken worden. We vinden een aardig plekje aan de zondagmiddagroute aan de rivier op een grasveldje. Als het donker is staan we weer helemaal alleen en hebben een rustige nacht.

De grens naar Uruguay gaat soepel zoals gewoonlijk. We slapen een nachtje op ons geliefde plekje aan de Rio Negro net over de grens in Fray Bentos.

De dag erna rijden we naar Atlantida waar we pas in de avond aankomen. Voor de verandering gaan we eens niet meteen naar de Chacra Holandesa maar gaan op de boulevard staan bij een groepje Zuid Amerikaanse campers. Geen reizigers zoals wij maar mensen die hier semi permanent wonen in busjes en grote touringcarbussen. We gaan lekker uit eten in het stadje.

Vertrek

De laatste dagen in Uruguay staan we eerst een paar dagen bij Paraiso Suizo aan de kust en daarna nog een paar dagen bij Chacra Holandesa. Lekker voldoende tijd om alles in orde te maken voor ons vertrek, kletsen met andere overlanders, nog even lekker naar het strand en wat fietsen. Kasa heeft ook wat aandacht nodig. We laten hem als eerste helemaal wassen. Roestplekjes worden geschuurd en voorzien van een laagje verf. Alles ziet er weer (van een afstandje) keurig uit als we hem achterlaten bij de UY Storage voor de komende zeven maanden. Jan brengt ons samen met een ander stel naar het vliegveld. We vliegen niet direct naar Nederland maar eerst nog lekker een paar daagjes naar Brazilië, Rio de Janeiro!